28 กันยายน 2559
วันนี้ทำงานตามปกติครับ เลิกงานเสร็จออกจากที่ทำงานทุ่มนึงเหมือนเดิม นั่งรถตู้นั่งรถเมล์ กว่าจะถึงแถวบ้านแวะซื้อกับข้าวก็ 2 ทุ่มครึ่ง เข้าบ้านเสร็จก็ 3 ทุ่ม เจอแม่นั่งหลับคาทีวี ก็แบ่งลูกชิ้นทอด กับข้าวถ้วยนึง(แบ่งเกาเหลาลูกชิ้นใส่ชาม ใส่ข้าวในชามด้วย) แม่กินเสร็จก็เข้าบ้านไปนอน ส่วนผมนั่งกินข้าว ซักผ้า ดูทีวีต่อ พอ 4 ทุ่มครึ่งผมถึงเข้าห้องนอน เห็นแม่ปิดไฟนอนหลับไปแล้ว ผมนั่งเล่นมือถือจน 5 ทุ่มถึงปิดไฟนอน
29 กันยายน 2559
ประมาณเที่ยงคืนกว่าๆ ได้ยินเสียงแม่ร้อง แรกๆไม่ได้สนใจอะไร จนได้ยินเสียงร้องดังขึ้น ผมลุกขึ้นมาดู ออกมาดูถามว่าเป็นอะไร แม่บอกหายใจไม่ออก ผมถามว่าไปโรงพยาบาลมั้ย? แม่บอกไม่ไป ไม่ต้องเดี๋ยวก็หาย ผมเข้าไปแม่ใกล้ๆ แม่มีเหงื่อออกเต็มตัว หายใจแรง โดยหายใจทางปาก ตัวเย็นเฉียบ ผมเอายาดมมาให้แม่ดม และบีบนวดตัว
สักพักแม่บอกไม่ไหว ผมถามว่าไปโรงพยาบาลธนบุรีมั้ย? แม่บอกไปไม่ไหว ผมเลยบอกว่าเรียกรถพยาบาลมารับละกัน ตอนนั้นปวดท้องบอกแม่ว่าขอเข้าห้องน้ำแป๊บ จากนั้นผมวิ่งไปตามเจี๊ยบที่ห้อง แล้วกดเซิร์ทหาเบอร์ โทรติดก็บอกโรงบาลไปว่ามารับที่บ้านนะ ซักพักแม่บ่นปวดท้องต้องให้เจี๊ยบพยุงพาเข้าห้องน้ำ เสร็จแล้วมานั่งรอ อาการยังไม่ดีขึ้น
จากนั้น แม่บอกให้ผมออกไปดูรถพยาบาลหน้าปากซอย ให้เจี๊ยบคอยดูแม่เอง ผมออกไปยืนรอรถอยู่พักนึงก็มา ต้องบอกเค้าว่าซอยที่บ้านแคบมาก และคนป่วยตัวใหญ่ ต้องระมัดระวังพอควร
ในรถพยาบาลมีเบลมาด้วยครับ มีพยาบาลมาด้วยคนนึง เค้าก็ใช้ความพยายามอยู่พักนึงกว่าจะอุ้มแม่ขึ้นเปลได้ แต่ช่วงที่อุ้มแม่ขึ้นมา แม่ก็ร้องโอยยยย แล้วก็สลบไป ผมเริ่มใจไม่ดี ถังออกซิเจนที่เค้ามีก็เล็กมาก ผมนั่งไปกับรถพยาบาลด้วย เจี๊ยบอยู่บ้านกับเป้
ออกมาจากซอยถึงโรงพยาบาล หมอและพยาบาลทำการรักษาและปั้มหัวใจ ไม่นานอาแก่กับอาปุ๊กก็มา หมอแจ้งความคืบหน้ากับเราเรื่อยๆ จนกระทั่ง ตี 2 ก็บอกว่าหัวใจหยุดเต้นระหว่างทางนานเกินไป ทำให้ไม่สามารถช่วยได้ทัน.....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น